Louise Schröder woont en werkt bij De Twentse Zorgcentra. Een tijdje geleden ontvingen we een mail van haar waarin ze aangaf dat ze het idee had dat de blij! steeds dunner werd. Op onze vraag wat ze mist in het cliëntenmagazine, geeft ze aan dat ze graag meer zou willen lezen over mensen die wonen en werken bij De Twentse Zorgcentra. Als we vragen of we haar hierover mogen interviewen, is ze direct enthousiast. Zogezegd, zo gedaan. We spreken af op haar werkplek dagbesteding Artdesch in Almelo.

Begeleidster Janice brengt ons naar een rustige plek voor het interview. Te midden van kleurrijke schilderijen en planken vol creatieve boeken vertelt Louise over haar ervaringen bij De Twentse Zorgcentra. Door haar houding oogt ze wat verlegen, maar dat blijkt een misvatting. Ze vertelt enthousiast en open over haar leven en regelmatig schaterlacht ze om voorvallen of grapjes.  

 

Dichtbij

Louise is 28. Ze woont begeleid zelfstandig in Hilverbeek, een woonlocatie in Almelo. Hier woont ze inmiddels alweer vijf jaar. “Ik vind het prettig wonen daar! De begeleiders staan dicht bij mij. Ze zien bijvoorbeeld snel dat ik geïrriteerd raak. Ze houden mij dan een spiegel voor. Zo leren ze mij daar op een goede manier mee om te gaan! Dat vind ik heel fijn.” 

Ze werkte niet altijd bij Artdesch. Voorheen werkte ze bij Cirex. Dat beviel haar erg goed. Enerzijds omdat het een klein groepje was, anderzijds omdat ze daar productiematig werk verrichtte. Helaas moest Cirex sluiten. Ze vertelt: “Ik heb een tijdje stagegelopen bij HeerlijkHappy. Ik ben goed in computerwerkzaamheden. Ik maakte daar menu- en aan- en afwezigheidslijsten. Maar er komen daar veel verschillende mensen. Dat was voor mij te druk en daarom kon ik daar niet blijven. Dat voelde voor mij als falen. Maar Marja (coördinerend begeleider) zei ‘dat is niet zo. Je hebt het geprobeerd’. Toen ben ik weer vijf dagen per week hiernaar toe te gaan. Misschien kijk ik over een tijdje of ik hier wil blijven of dat een andere werkplek nog beter bij mij past.”  

 

Computertalent

Louises talent voor computerwerkzaamheden komt bij Artdesch goed van pas. En ze blijkt een vlijmscherp geheugen te hebben. Daar maakt Marja dankbaar gebruik van vertelt ze. “Marja en ik sluiten een keer per maand de kas af. Marja zegt dan ‘Louise help mij onthouden dat ik dit of dat nog moet doen.’ “Ze blijkt ook een wandelende verjaardagskalender te zijn: moeiteloos somt ze alle verjaardagen van de begeleiders op. 

Waardering

Maar dat is niet het enige waar Louise zich mee bezighoudt. “Ik werk hier als een soort conciërge. Ik verzorg de was, zet koffie en doe huishoudelijk werk zoals stofzuigen. Ook doe ik soms de boodschappen. Gisteren heb ik samen met Marja schilderijen opgehaald bij ’t Meulenbelt (red. kunstenaars van Artdesch exposeerden daar hun werk). Je kunt het zo gek niet bedenken of ik doe het wel.” Ze doet het met veel plezier. “Het is heel afwisselend wat ik hier doe. En de begeleiders waarderen wat ik doe. Ze geven vaak complimenten. Marja geeft mij ook weleens taken waar meer verantwoordelijkheid bij komt kijken. Marja kijkt echt naar wat ik kan en wat ik leuk vind. Dat vind ik heel fijn.” 

Het kan niet anders of iemand die bij Artdesch werkt, zal ook creatieve talenten hebben? Dat blijkt te kloppen. Uit een tekenlade pakt ze een mooi beschilderd papier: “Voor het afscheid van Judith (invalkracht) heb ik een soort van collage gemaakt. Die gaan we dan aan de deur hangen!” 

En Louise maakte de rap voor de volgende uitgave van de blij! Ze maakte ook de twee tekeningen bij dit interview. 

 

Je kunt alles leren

Het moge duidelijk zijn. Louise heeft veel talenten die door begeleiders als Marja worden gezien en gewaardeerd. Ze voelt zich hier op haar plek en serieus genomen. Dat is niet altijd zo geweest. Ze vertelt over haar ervaring op het speciaal onderwijs. “Dat was niet zo’n succes. Omdat ze dachten dat ik geen rekenen en taal kon. Toen ik 7 jaar was ging ik naar een andere school voor speciaal onderwijs. Daar heb ik alles geleerd. Klokkijken, schrijven, taal, rekenen. Ik heb bewezen dat ik het wel kan. Een juf zei altijd tegen mij ‘als je de tijd en ruimte krijgt, kun je alles leren’. En…mijn moeder heeft altijd in mij geloofd.” 

 

Tina Turner en Feyenoord

In haar vrije tijd luistert Louise graag naar muziek. Als we vragen wat haar muzieksmaak is, verrast ze ons met namen die in de jaren ‘80 en ‘90 faam maakten. Denk aan Tina Turner en Bruce Springsteen. Ze vertelt dat haar vrijwilligster Yvonne haar een nieuwe muzieksmaak bijbracht. “Zij heeft een playlist op Spotify met muziek van nu en de jaren ‘80 en ‘90. Ze heeft mij daaraan toegevoegd zodat ik ook mee kan luisteren.” 

Samen met Yvonne onderneemt Louise op woensdag sportieve activiteiten. Fietsen, wandelen, hardlopen. En voetballen.  Enthousiast vertelt ze: “Ik houd erg van voetbal. Yvonnes vriendin Angela nodigde mij een tijdje geleden uit om samen naar een open training van de Oranjedames te kijken. En we zijn naar de damesvoetbalwedstijd Ajax-Feyenoord geweest.” Trots: “Omdat ik zelf Feyenoord-fan ben!” 

 

Wat zou je willen zeggen tegen mensen die nog niet zeker weten of dagbesteding iets voor hen is?

“Ik denk dat ze hun gevoel moeten volgen. Ga samen met jouw persoonlijk begeleider kijken bij een dagbesteding. En kijk of je het gevoel hebt dat dit een plek voor jou zou zijn. Dat je iets gaat doen waarvan je denkt dat het bij jou past. Dat heb ik ook gedaan.  Mijn persoonlijk begeleider zei dat ze een leuke plek voor mij wist. Toen zijn we hier wezen kijken. Eerst dacht ik ‘dat moet ik nog eerst zien’. Het was voor mij ook wel wennen. Maar nu bevalt het erg goed!”   

 

Ook graag op jezelf wonen?

Ze heeft ook nog een tip voor mensen die nog thuis wonen en die de start willen maken naar begeleid wonen. “Doe het op jouw eigen tempo. Niet te snel. Dat je wel echt het gevoel hebt, dat je er klaar voor bent om die stap te zetten.” Ze praat uit eigen ervaring als ze zegt dat vooral de ouders er ook aan moeten wennen. “Kijk samen met jouw ouders wat een goede plek is. Wat de eerste indruk is van die locatie. Maar ook van de begeleiders die daar werken. Toen ik 20 was zei ik tegen mijn ouders dat ik op mezelf wilde wonen. Mijn ouders konden mij moeilijk los kon laten. Toen ze zagen dat ik het kon, zei mijn vader dat hij trots was dat ik dat kon. Mijn moeder vindt het nog steeds soms lastig. Ze komt elke zaterdag bij mij. Of ik ga naar haar toe. Dan fietsen we naar de stad. En soms naar oma.” 

 

Lees meer ervaringsverhalen